[در میان عالمان دینی به طور کلّی دو نوع نگرش متفاوت و در مواردی متقابل نسبت به اسلام وجود دارد:
رویکردی که اساس و محور آن را اخبار و روایات تشکیل می دهند (اسلام حدیث محور)؛
و نگرشی که اصول و مبانی اصلی آن، در قرآن ریشه دارد (اسلام قرآن محور).
تحقّق و فعلیّت یافتن اسلام قرآن محور و در متن قرار گرفتن آن در جامعۀ اسلامی و حوزه های علمیه، با مشکلات و موانعی رو به روست که در ذیل، به برخی از آنها اشاره می شود]:
مانع اول
این است که قائلان به اسلام «روایت محور»، از اسلام ساختگی خود [که عمدتاً ریشه در احادیث و نگاه تقلیدی و سنّتی دارد]، در برابر اسلام الهیِ «قرآن محور» دفاع و مقاومت می کنند.
این، وضعیّتِ غالب در بین توده های مردم و نیز خواصّ از میان اهل علم است.
مانع دوم
این است که ابزارهای فهم قرآن را در اختیار ندارند؛ از همین رو، برای قرآن نقش بسیار اندک و محدودی در تکوّن معرفت دینی قائل اند که همین امر باعث می شود، کتاب الهی را در طول سنّت شریف قرار دهند.
مانع سوم
ین است که معتقدان به اسلام «حدیث محور»، نسبت به آثار نامطلوب و خطرناک تفرقه، عقب ماندگی و ضعفی که [عمدتاً از منابع روایی شیعه و سنّی نشأت گرفته و] در همۀ سطوح نظری و عملی با آن درگیر هستیم، آگاه نیستند؛ شرایطی که موجب پیدایش انگیزه ها و تمایلات بی دینی و شک گرایانۀ جدید شده است، چه رسد به حالت سستی در التزام به دین و گسترش یافتن نوعی حالت بی تفاوتی به مصالح اجتماعی و عمومی.
