نیت، چه ابتداءً و چه استمراراً، واجب است؛ پس فردی که قصد افطار نمود یا بر ادامه روزه تردید کرد، روزه اش باطل بوده و واجب است مانند روزه داران امساک نماید و سپس قضای آن روز را به جا آورد. اما اگر تردیدش به دلیل شک در افطار روزه بود، مانند اینکه قطره ای در چشم ریخته و شک نمود که باطل کننده روزه است یا خیر و بر این اساس برایش تردید حاصل شد، اما سپس به عدم مفطر بودن عملش آگاه گشت، روزه اش صحیح است.