مشخص است که مسافر باید نمازهای چهار رکعتی را شکسته بخواند، حکم شخصی که در سفر نمازهایش را تمام خوانده، چیست؟

حالات متعددی برای این حکم وجود دارد: اول: مکلف از روی عمد و در مخالفت با حکم شرعی نماز را در سفر تمام می‌خوانده؛ پس نمازش باطل و باید آن را اعاده نماید. دوم: مکلف در سفر نماز را تمام می‌خوانده، چرا که حکم شرعی نماز مسافر را نمی‌دانست؛ پس نمازش صحیح است. سوم: مکلف نماز را در سفر تمام می‌خوانده و حکم نماز مسافر را نیز می‌دانست، اما تصور می‌نمود که معنای سفر شامل او نمی‌گردد؛ مانند اینکه عزم طی نیمی از مسافت شرعی(22 کیلومتر) را در رفت و نیمی دیگر را در برگشت می‌نماید و گمان می‌نمود که هرکس بدین نحو سفر کند، نمازش تمام است؛ پس نماز در این حالت نیز صحیح است. چهارم: مکلف فراموش کرده که در حال سفر است و تصور نموده که در وطن است و نمازش را تمام خوانده و سپس متوجه گشت، پس باید نمازش را اعاده کند؛ اما اگر غفلت او تا پایان وقت فریضه استمرار یافت و سپس متوجه گشت، نیازی به قضا نیست. پنجم: مکلف حکم نماز مسافر را می‌دانسته، اما حکم را فراموش کرده و نه مسافر بودن را و نماز را تمام خوانده؛ پس همانند مورد چهارم باید نمازش را اعاده کند، اما اگر غفلت او تا پایان وقت فریضه استمرار یافت و سپس متوجه گشت، نیازی به قضا نیست. 6. مکلف قصد شهر مشخصی را می‌نماید و تصور می‌نماید که راه نزدیک و کمتر از مسافت شرعی است و نمازش را تمام می‌خواند، اما سپس متوجه می‌گردد که مسافت شرعی را عبور نموده؛ پس همانند مورد چهارم و پنجم باید نمازش را اعاده کند، اما اگر غفلت او تا پایان وقت فریضه استمرار یافت و سپس متوجه گشت، نیازی به قضا نیست.