امام(علیه السلام) در انجام اقدام مناسب از نگاهی الهی بهره میبرند، پس ما نیز از ایشان بهره برده و ایشان منبع ما هستند، نه اینکه ما نظر خود را بر ایشان حکم نماییم.
ما هنگامی که حادثهای را بررسی و معالجه مینماییم، از نگاه تنگ خود به مسائل آنرا مورد بررسی قرار میدهیم که گاه تحت تاثیر احساسات و… است و اولویتها و مصلحتها را مانند امام(علیه السلام) مورد ملاحظه قرار نمیدهیم.
اگر بخواهیم این امور را به این روش طرح نماییم، امام حسین(علیه السلام) خانواده خود را در معرض حوادثی قرار دادند که بسیاری از ما چنان نخواهیم کرد، در حالیکه نگاه امام معصوم بسیار فراتر از اینهاست.