1)حضرتعالی نظری مبنی بر عدم رویت امام مهدی(علیه السلام) در دوره غیبت مطرح نموده‌اید، اما برخی افراد حضرتشان را در خواب و یا بیداری رویت کرده‌اند. آیا اساسا دیدار ایشان در دوره غیبت امکان‌پذیر است؟
2) جنابعالی سابقا در کتاب «في ظلال العقيدة والأخلاق» یکی از راه‌های اثبات حیات حضرت را، شهادت افرادی که با ایشان دیدار نموده‌اند ذکر کرده‌اید، که در میان ایشان برخی از بزرگان نیز دیده می‌شوند؛ در این خصوص چه می‌فرمایید؟
۱) اولا ما امکان رویت امام(علیه السلام) را به دلیل عدم امتناع عقلی و شرعی آن، نفی ننموده‌ایم، بلکه تصریح به عدم ثبوت رویت ایشان به دلیل وجود شبهه مصداقی نموده‌ایم، که آیا شخص رویت شده خود حضرت هستند یا یکی از اولیا و یا ابدال؟
در مورد خواب و رویا نیز احتمال شبهه مصداقی وجود دارد و آثار رویا، چون اخبار از امام، بر آن مترتب نمی‌گردد؛ چرا که همراه شک در خصوص فرد رویت شده است.
دوما از خلال داستان‌هایی که ذکر می‌شود، حضرت خود را به اشخاص معرفی ننموده‌اند، بلکه درک اشخاص از ماجرا این بود که آن شخص امام بوده‌اند و این درک ضرورتا نمی‌تواند درست باشد، چرا که قرائن می‌تواند صحیح و یا اشتباه باشند. ضمن اینکه آنچه به برخی بزرگان منتسب می‌گردد، بر فرض صحت، از جانب خودشان مطرح نشده وگرنه شامل قول: «من ادعى الرؤية فكذبوه»(هرکه ادعای رویت نمود، تکذیب نمایید) می‌شد.
۲) قصد از ذکر آن موارد، طرح ادله‌ی مبنی بر اثبات حیات امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) بود و نه بررسی و یا رد و قبول آن‌ها.
