الف: اگر در چنین مناطقی، میان شب و روز تمایز طبیعی و واقعی وجود داشت، دو حالت پدیدار است: 1) مکلف قادر است که از اذان صبح تا اذان مغرب روزه گرفته و عسر و حرج(سختی) و ضرری برای او ایجاد نمی شود و به کسب و کار او لطمه ای وارد نمی گردد، پس در این صورت واجب است روزه بگیرد. 2) مکلف قادر نیست که به صورت پیوسته از اذان صبح تا اذان مغرب را روزه بگیرد، چرا که روز به صورت غیرطبیعی بلند است، در این صورت از اذان صبح - نه از طلوع آفتاب - به مدت پانزده(15) ساعت روزه بگیرد و اولی این است که در وقت مناسب روزه را قضا کند. ب: اما اگر در آن مناطق میان شب و روز تمایز دیده نمی شود، در این حالت مکلف باید از اول روز 15 ساعت را روزه بگیرد و واجب نیست که قبل از آن امساک نماید و اولی این است که در وقت مناسب پس از ماه مبارک رمضان، روزه را قضا کند.