وطن شرعی نزد ما بر چند قسم است: اول: شهری که وطن تاریخی شخص، یعنی محل سکونت پدر و خانواده‌اش بوده و معمولا محل ولادت خود او نیز است و شخص عرفا به آنجا منتسب می‌گردد؛ در نتیجه این شهر، وطن شرعی او نیز خواهد بود. دوم: شهری را که شخص تا پایان زندگی، برای خود وطن و محل اقامت انتخاب می‌کند. سوم: شهری را که برای مدتی موقت، اما نسبتا طولانی، برای اقامت اتخاذ کند، به طوریکه حضور او مسافرت محسوب نگردد؛ مثلا برای مدت چهار سال در جایی استقرار یابد. چهارم: فردی که هیچ‌یک از حالات سه‌گانه فوق را نداشت، اگر منزلی را در شهری اتخاذ و در آن ساکن گردد، آن مکان وطن او و بستگانش محسوب خواهد شد، مانند اینکه کارمندی از شهر خود اعراض نموده و بخواهد مدت نامشخصی را در محل کار جدیدش ساکن گردد، آن شهر جدید وطن شرعی او خواهد شد.