کسی که کارش سفر است، جایز نیست نمازش را شکسته بخواند و منظور نیز صاحبان حرفه‌ها و مشاغلی هستند که اگر از شغل ایشان پرسیده شود، آنگونه پاسخ دهند. این عنوان بر دو دسته منطبق است: الف: شخصی که مسافرت، شغل مستقیم وی باشد؛ مانند رانندگان و دریانوردان و خلبانان و مهمانداران. ب: شخصی که شغلش مسافرت نیست، اما برای کارش مجبور به سفر است؛ مانند دبیری که هر روز مسافت شرعی را برای تدریس طی نموده و سپس به شهر خود باز می‌گردد.