در اصل اینکه برگذاری مراسم عزاداری برای سرور و سالار شهیدان امام حسین (علیه السلام) امری ممدوح و ضروری است و از مصادیق بارز تعظیم شعائر الهی به شمار می رود تردیدی نیست و این نوع جلسات و آیین ها روز به روز هم باید بیشتر و پرشورتر برگذار شوند، اما یکی از مسائلی که باید پیرامون آن تأمل صورت گیرد، مصداق این شعائر است؛ یعنی کدام عمل مصداق شعائر حسینی محسوب می شود و کدام عمل محسوب نمی شود!
در این باره باید افزود یکی از وظائف و مسئولیت های مراجع و علمای بزرگ و متخصّص – که آگاه به شرایط زمانی و مکانی هستند – این است که به روش علمی و اجتهادی و با در نظر گرفتن جوانب امر، مصادیق این شعائر را مشخص کنند تا از ورود بدعت ها و افعال نامناسب به حریم مقدّس شعائر دینی و مذهبی جلوگیری شود.
برای تشخیص و جدا ساختن شعائر ممدوح دینی از رفتارهای ناپسند غیر شرعی، حداقل دو ملاک و شرط را باید در نظر گرفت:
ملاک اول اینکه: منطبق با موازین شرعی باشند؛ چرا که امام حسین (علیه السلام) اساساً برای احیاء آموزه های دینی قیام نمودند و نه برای زیرپاگذاشتن آنها!
ملاک دوم: اینکه از انجام آن رفتار و افعال، نقض اهدافی که سید الشهداء (علیه السلام) برای تحقق آنها جهاد کردند لازم نیاید.
