به عنوان فرد مكلّف حق خود مى دانم كه ويژگی‌هاى مرجعى كه قصد تقليد از او را دارم بدانم، و در حضرتعالى قدرت پاسخگويی به سوالات و شبهات خود را يافتم، لذا آیا به نظر شما اعلمیت برای مرجع تقلید شرط است و منظور از آن چیست؟

بر فرد مكلّف واجب است كه از، اعلم (عالم تر) و تواناتر و با كفايت تر تقليد نمايد، و درک صحيح اين مفاهيم به خودى خود ضرورت وجودشان را در مرجع مورد نظر برای تقليد آشكار مى سازد.  منظورمان از اعلم كسى است كه بيشترين توانايى را در استنباط كليه معارف دينى داشته باشد و نه تنها فقط در مسائل حلال و حرام، زيرا آنچه كه از آيه «وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنفِرُوا كَافَّةً فَلَوْلا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ» (و مؤمنان را نسزد كه همگى [به سوى جهاد] بيرون روند ؛ چرا از هر جميعتى گروهى [به سوى پيامبر] كوچ نمى كنند تا در دين آگاهى يابند و قوم خود را هنگامى كه به سوى آنان بازگشتند ، بيم دهند ، براى اين كه [از مخالفت با خدا و عذاب او] بپرهيزند) (سوره توبه: 122) استنباط مى شود، ضرورت توانايى فقيه دینی در استنباط و استخراج همه معارف دين اعم از اعتقادى و عملى و اصول و فروع است و نه تنها احكام عملى كه در حوزه هاى علميه با عنوان «فقه» شهرت يافته است. چنین شخصی، مجتهد مطلقی است که تقليد از او جايز است. مقصودمان از تواناتر كسى است كه توانايى اداره امور مقلدين خود و پاسخگويى به پرسش ها و شبهات ایشان و پيگيرى امور و احوالشان را در همه شرایط داشته باشد. و اين مصداق بارز فرموده ائمه اطهار (علیهم السلام) است كه فرموده اند: «علماء أمتي مرابطون في الثغر الذي يلي إبليس وعفاريته يمنعونهم من الدخول إلى ضعفاء شيعتنا» (علماى امت من شكاف های به وجود آمده توسط ابليس و پيروانش را پر نموده و از نفوذ آن ها در ميان مستضعفين شيعه جلوگيرى مى كنند). اين پيوستگى و پر نمودن خلأها صورت نمى پذيرد مگر آن كه مرجع تقليد داراى «قدرت علمى» و «حضور عملی» در صحنه باشد، تا بدان وسيله بتواند از حدود و ثغور مذهب و عقیده و دين پاسدارى نمايد، و اين حاصل نمى گردد مگر با جامع بودن در منظومه معارف دينى، واين همان چيزى است كه در شرط سابق نیز بدان اشاره نموديم. مرادمان از باكفايت تر نیز كسى است كه داراى شجاعت و شهامتى باشد كه وى را قادر سازد در موارد لزوم و مواقع ضرورت، بدون هيچ گونه شک و ترديدى، موضع قاطع و صريح اتخاذ نمايد. با توجه به اين شرايط، اگر مكلف از وجود این ویژگی ها در مرجعی اطمينان حاصل نمود، بر او واجب است که از ایشان تقليد نموده و يا به ایشان عدول نمايد.