در معرفت دینی، یک عالم دین نمی تواند به آموزه های نقلی یا دستاوردهای قطعی علوم انسانی و طبیعی بی تفاوت باشد، بلکه باید نسبت به تعامل با نقل و علوم انسانی اتّخاذ مبنا کند.